شیوه های پس از عکاسی مدرن

ترجمه: افروز مصلایی پور، دانشجوی کارشناسی عکاسی دانشگاه تهران

 

مجموعه لایت باکس تایم1، شاخص ترین افراد هنرگردان عکاسی را از سراسر جهان فرا می خوانند تا عکاسی مورد تایید آن ها را به منظور شناخت معیارهای هنرگردانی و همچنین مسیری که از عکس های انفرادی آغاز و به نمایشگاه های کامل منتهی می شوند، بررسی کنند.

این ماه، تایم  دبورا ویلیس2-صاحب کرسی استادی دپارتمان عکاسی و تصویرسازی آکادمی هنر تیش3 در دانشگاه نیویورک-را دعوت کرده است تا درباره ی تاثیر گذشته بر عکاسی مدرن و شکل دادن آن گفت و گو کند.

می توان گفت حافظه، مرکز تلاش برای ساختن تصویر است و تصاویری که بین تفکر و تولید اثر مرتبط با گذشته تنش ایجاد کنند، برای من بسیار مهیج اند. به عنوان یک کارآما،یکی از قوی ترین تجربه هایی که تاکنون داشته ام، پیدا کردن عکاسانی بوده است که مقوله ی حافظه را در جست و جوهایشان پیرامون پیچیدگی های زندگی روزمره گنجانده اند. در واقع،به نظر من بسیاری از بهترین عکاسان مفهومی از تاریخ هنر و تاریخ اجتماعی بهره می گیرند تا در حوزه های سیاسی، اجتماعی و تاریخی جست و جو کنند؛ هر چند که با مسئولیت اخلاقی محصور شده اند.

مایلم نگاهی بیندازم به اینکه عکاسان امروزی چگونه از حافظه ی جمعی، رسانه ی جدید و تکنولوژی قدیمی که به نظر نامرتبط می رسند-اما از صافی حساسیت مدرن لنز این عکاسان رد شده اند-الهام می گیرند و به موضوعاتشان می پردازند.

اد درو4 مجموعه ی تین تایپ تین تایپ های افغانستان، منطقه ی جنگی5 خود را در میانه ی آوریل  و ژوئن 2013، در ایالت هلمند ریور6 افغانستان، حین ماموریت های نظامی اش در پشتیبانی با هلیکوپتر واحد کمبت رسکیو7  کار کرده است. درو هم به عکاسان جنگ داخلی آمریکا ادای دین می کند و هم به سربازانی که با افتخار در آتلیه ها ژست گرفتند، در میدان جنگ یونیفورم پوشیدند و سلاح و ابزارشان را به دوش کشیدند. این رجعت تاریخی و فنی، و این خاطره ی شجاعت و میهن پرستی در جنگ، قدرتمند است.

جاسوس در خانه ای که کاسترو ساخت8 مارگارت استراتون9،پازل حل نشدنی از کشمکش هویت ها در کوبای امروزی است که پاتوق های فراگیر تجمل و خرابه های احساسی شهر هاوانا را شامل می شود. از تصاویر دختران زیبای آویخته بر دیوار انبار تنباکو تا خانه ای رنگ شده در شب با سگ نگهبانی که بر سقف تیزه دارش ایستاده، همه بازتاب واقعیت پیچیده ی اقتصاد کوبا به واسطه ی آرمان گرایی فقیر و غنی است.

پرتره های دیواری معاصر آویخته شده بر ساختمان ها، وقوع و تکرار قدرتمند پروژه ی پرتره ی بیلبورد عمومی چه کسی،101960 شیلا پری برایت11 هستند. مجموعه ها، فعالیت های پیشین جنبش دانش آموزی آتلانتا و فریدم رایدرز 12را در رابطه با حقوق مدنی نمایش می دهند. بیلبورد ها مکان هایی را که چهره های این جنبش دگرگون کرده اند به اجتماع هایی که تغییر داده اند، متصل می کنند.

عکاس اتوپیایی، آول اریزکو13، با الهام از نقاشی مشهور هنرمند آلمانی، یان ورمیر، در سال 1665 به نام دختری با گوشواره ی مروارید، جایگزین کردن یک مدل معاصر سیاهپوست، تحت عنوان دختری با گوشواره ی بامبو14(2011) به زیبایی کلاسیک ادای دین کرده است. اثر مبهوت کننده ی اریزکو به نام پرتره ی پسر مسلمان (2014)، که در برابر دیوار آجری قرمز و فریبنده ای قرار دارد، به دلیل قدرت نگاه خجول و در عین حال مطمئن سوژه تاثیرگذار است.

” دلفین فاووندو15 ، تاثیر مخرب رسانه را بر مقوله های زیبایی و خویشتن می آزماید. خودنگاره های Deconstructing She”

فاووندو، هویت های دگرگون شده مانند چشم های آبی و موهای نرم را بر بدن زن سیاهپوست، نمایش می دهند.

زیبایی به شکلی که در یک جامعه ی کوچک معنا یافته کانون تمرکز پروژه های آلیسون مالون16 و جرارد گسکین 17است. مالون در خانواده ای با گرایش های شدید فراماسونری بزرگ شد. اون در مجموعه ی دختران کار آیین ها و پوشش های دختران و نوادگان[دختر] فراماسون ها را در یک جامعه ی سری دخترانه، در بازه ی ده تا بیست سالگی مستند می کند. مالون می نویسد: تصاویر با روانشناسی تشکیل هویت به واسطه ی آیین های سنتی و نقش گذاری مطابق با تشکیلات پدرسالاری مرتبط هستند. آن ها دختران را در جامعه و فضایی که تشریفات پدیدار می شوند، می آزمایند.

 

در حالی که جرارد گسکین از سوژه های مطابق میل و در عین حال بیگانه عکاسی می کند، نگاهی به اندیشه ی دگرگونی دارد. کار اون که جست و جویی دائمی در جنسیت ،نژاد و طبقه ی اجتماعی و کلیشه پردازی در سالن های رقص یا خانه های فرهنگ جامعه ی دگرباش است، بر مد و زیبایی بنا شده است.”نمای نزدیک” زندگی در نگاه گسکین، شرح یک دسته از رویداد های جذاب زندگی بالماسکه، از آرایش صورت تا لباس پوشیدن، فراهم می کند. این عکس های مستندگونه که در جست و جوی آرمان های هوس، زیبایی و شهوت هستند با امید، میل و ستیز انباشته شده اند.

 

در نیمه ی دوم قرن 18، سیلوئت روش رایج پرتره نگاری بود. یادبود پرتره های سایه وار18 سوزان کای گرانت19،که ردیابی شیوه نگارانه ی جذبه ی گرنت با سایه های بدنه ی کار در حال اجرای سفر شب است، حین خاطرنشان کردن رویاها، حافظه و ناخودآگاه مخاطب راقادر می کند تا رومانتیسیزم یافت شده در این کارهای اخیر را تجربه کند.

 

این مقدمه ی مختصر بر پرتره هایی که اخیرا ارائه شده اند، عکاسی را به عنوان یک فرم هنری و وسیله ای برای فرهنگ عامه معرفی می کند. امیدورام که توانسته باشم با ساماندهی موضوعی این عکاسان در دو گروه اهمیت کارکرد تصویر عکاسانه را پررنگ کرده باشم.

 

لینک مقاله:

http://lightbox.time.com/2014/10/02/how-the-past-shapes-modern-photography/[i]

1-Time LightBox

2-Deborah Willis

3-Tisch

4-Ed Drew

5-Afghanistan,Combat Zone Tintype

6-Helmand River

7-Combat Rescue Unit

8-A Spy in the House that Castro Built

9-Margaret Stratton

10-1960 Who

11-Sheila Pree Bright

12-Freedom Riders

13-Awol Erizku

14-Girl with the Bamboo Earring

15-Delphine Fawundu

16-Alison Malone

17-Gerard Gaskin

18-Shadow Portraits

19-Susan Kae Grant

 

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *